Δημήτρης Καζάκης – Ο Αντιφασισμός του Μέλλοντος

German Journalist: West-led Armed Opposition in Syria will Fail

TEHRAN (FNA)- German journalist and magazine editor Manuel Ochsenreiter believes that the Western powers along with the regional countries are backing and financing terrorists and insurgents in Syria, because each of them have certain interests linked to the disintegration of the Syrian government and the removal from power of President Bashar Assad. 

He also says that these countries are supporting such dangerous groups as Al-Qaeda to destabilize Syria and fight the Syrian army at the expense of the lives of innocent Syrian citizens whose only crime is supporting their government.

“These groups like Al-Qaeda, but also other armed militias that have infiltrated Syria during the course of the past year now fight the proxy war of the big powers. For Ankara, Riyadh, Washington or Doha it is much more convenient and also cheaper to use (or abuse) those insurgents instead of having a conventional war against Damascus. You have always a supply of men and arms. You just have to pay and to give support by means of intelligence, logistics and training,” said Ochsenreiter in an interview with Fars News Agency.

Manuel Ochsenreiter is the chief editor of the German monthly magazine ZUERST and contributes to other journals and magazines in Germany, as well. He spent a few weeks in Syria last year and dispatched special reports of the Battle of Damascus and other developments in the war-hit country.

What follows is the text of Fars News Agency’s interview with Ochsenreiter with whom we have talked about the situation in Syria, the connection between the Free Syrian Army and the foreign powers and the prospects of unrests in the country.

Q: You have just been to Syria and witnessed the situation on the ground in the crisis-hit country. Why do you think such countries as Turkey, Saudi Arabia and Qatar are supporting, funding and equipping the insurgents who are intent on disintegrating the Syrian government and removing from power President Bashar al-Assad?

A: I was in Damascus in July 2012 when the so called “Battle of Damascus” raged. Western mass media claimed that the Syrian capital was besieged by tens of thousands of “FSA” fighters and that the city would fall soon. Nothing was true about those reports. There were terrorist activities in some suburbs, but not something like a “siege” or a real “battle”. Terrorist fighters were infiltrating the suburbs and some parts of the city and shooting civilians and Syrian security forces. I was with the Syrian army in the neighborhood of Al-Midan where still some “FSA” men were fighting against the army, and I saw fallen “FSA” fighters of non-Syrian origin on the streets.

It is not a secret that the Syrian Arab Republic plays today a sort of “disturbing role” (for certain Arab regimes) in the region. Damascus is an important ally for the much bigger disturbing state in the region, the Islamic Republic of Iran. For Saudi Arabia and other Sunni monarchies, the so called “Arab Spring” was the big chance to gain a lot of influence by supporting the radical Sunni groups in all the states where these protests against the governments took place (Tunisia, Libya and Egypt). They tried the same plot in Syria but it did not work with peaceful means, so they financed and armed militia and paid mercenaries.

Turkey has its own geopolitical agenda in the region. The “neo-Ottoman dream” is about to become a sort of state reason. It is all about influence in the region and becoming a leading power. Turkey as well as Saudi Arabia and the other Persian Gulf states are partners of the West (Turkey is NATO-member as we all know) and the West is also strongly against Tehran. So you see, in Syria, the common interests of the West and the Sunni monarchies come together. Syria, the secular state ruled by an Alawite president and a close ally of Russia does not fit in this type of “New Middle East” plan.

Q: There are rumors that Al-Qaeda has been involved in the conflict in Syria and that some of the high-ranking members of the cult have been directing attacks on civilian areas as well as the army bases. It was even reported that the brother of Ayman Al-Zawahiri, Al-Qaeda commander in Syria was just arrested in Daraa city. What’s your viewpoint about the collaboration of Al-Qaeda with the terrorists and insurgents? In what ways does Al-Qaeda benefit from unrest and instability in Syria?

A: These are not just rumors. Groups related to Al-Qaeda have admitted to fighting together with the FSA a “Jihad” against the Syrian government; what means in reality to kidnap and kill civilians, security forces and religious authorities and to place bombs in civilian areas.

These groups like Al-Qaeda, but also other armed militias that have infiltrated Syria during the course of the past year now fight the proxy war of the big powers. For Ankara, Riyadh, Washington or Doha it is much more convenient and also cheaper to use (or abuse) those insurgents instead of having a conventional war against Damascus. You have always a supply of men and arms. You just have to pay and to give support by means of intelligence, logistics and training. These groups like al-Qaeda themselves follow completely different ideological agendas. Maybe they even oppose their financers. For example, for the authorities of al-Qaeda, the West is the “useful idiot” by making them strong; while the Western officials similarly think that the al-Qaeda fighters are the “useful idiots.” What comes out at the end is what we have witnessed in countries like Afghanistan, where the West supported radical Sunni militias against the Soviet occupation.

At least we should not forget to mention another important point: insurgents generally do not respect any law in war. They are criminals by definition. They kill, torture, and terrorize the population. Even the worst organized regular army has some instruments and mechanisms to persuade war criminals in their own rows. There are fixed standards on how to treat prisoners of war, how to save the lives and goods of the civilians and how to keep the war outside civilian areas. But none of these mechanisms exist in the groups like the al-Qaeda-linked militias. They are the “bulldozers” of war, and the countries that support those militia gangs keep their “innocence”.

Q: It was on the news that Saudi Arabia has dispatched to Syria a large number of dangerous criminals, including murderers and prisoners sentenced to death to take part in terrorist activities against the supporters of President Assad and even ordinary citizens. We have seen on the TV channels footages of Sudanese, Yemeni and Saudi criminals beheading the Syrian people and committing other atrocities. What’s your take on that?

A: In the military hospital of Damascus where I visited and interviewed horribly injured Syrian soldiers, a young officer told me, “We fight against the whole world.” And these soldiers told me about insurgents who even do not speak the Arabic language. Terrorists from the Caucasus are right now in Syria as well as Sudanese, North Africans, Pakistanis and Afghans.

The strategy of using criminals as insurgents is not very new. In almost all the wars in the past, convicted criminals played a role. For Saudi Arabia, this has a practical benefit. They get rid of their hardcore criminals somewhere far away, the “enemy” civil population in Syria is horrified by the news that brutal murderers and rapists are on the way to their homes, and this might be also a reason that criminals are fighters without any lobby. Nobody in Saudi Arabia cares when they are killed or captured by the Syrian army. No diplomat will try to set them free. So we cannot really wonder when we see now the results of the Syrian civilians and soldiers being brutally massacred, beheaded and tortured.

Q: What do you think about President Assad’s speech on Sunday? The opposition figures swiftly reacted to it and said that it included nothing new. British Foreign Secretary also accused President Assad of killing his own people and called his speech hypocritical. This is while President Assad promised reforms in the political structure of the country and called for a public referendum and the formation of parliament in his speech. What’s your viewpoint on that?

A: In my opinion, President Assad said what had to be said in this situation. I would not count so much on the reaction of the so-called “opposition” and western politicians. Most probably their declarations were already typed before Assad began his speech. When it comes to hypocrisy, the Western politicians are the real experts. They claim that they want a regime change in Syria for civil and human rights, yet at the same time they support the absolute backward monarchy of Saudi Arabia. So why should we listen to their words?

The Syrian President will be measured by the promises he made in his speech on Sunday. I personally know a lot of Syrians who were very critical of their government before the crisis. I would have considered them as “opposition”. They criticized especially the corruption in Syria. Since the war broke out they began to support their government and their army in the fight against the foreign terrorists. Those supporters expect that when the crisis is over, the Syrian government will keep its promises.

Q: The United States has spared no effort to bring together and unite the different opposition fractions and opponents of President Assad, especially in the Doha conference and the Friends of Syria conference in Paris, but it failed to link the Salafist and Jihadi groups to the coalition forces and there seems to be a growing rift among the different opposition groups. What do you think in this regard? Has the United States succeeded in realizing this goal?

A: “Friends of Syria”, with whose existence Syria does not need enemies anymore seem to be very chaotic in their policies. Within this construct of “FSA”, so many different groups and fractions are fighting and it’s extremely hard to bring them together because they will start fighting against each other as soon as the common enemy is out of their sight. Of course it is almost impossible to bring Salafi groups together with civil rights activists because they have a completely different understanding of how a society should be built.

The western powers try to put all these groups together in one frontline; they try to force them to some western democratic games with each other. But at the end, and this seems clear, the brutal guys with the biggest guns will become the leading people and not the well-spoken, sophisticated writers and philosophers who Washington, Paris and London recommend for the leading position. So the US has already failed and any western project to “organize” the “armed opposition” in Syria has to fail. Why? Because those “opposition” fighters have nothing to do with people inside Syria who may have some criticism toward their government and now support their army against the insurgents and terrorists.

Q: What’s your viewpoint regarding Israel’s role in the fomentation of unrest in Syria? It’s said that Israeli arms and ammunitions have been seen in the hands of the terrorists and insurgents. What efforts has Israel made in order to break up Syria as an integral part of the resistance front?

A: Syria is really an old player in the resistance front against Israel, and a well-known supporter of the Lebanese Hezbollah, and the former “homeland” of high-ranking Hamas officials in Damascus like Khalid Mashaal as well as other Palestinian resistance groups and as already mentioned a close ally of Iran. Syria might have been seen by Israel as the key country of the resistance. The strategy might have been that, when Syria falls, the resistance might also fall.

Meanwhile, the strategic situation has changed. Syria refuses to fall and defends itself while radical foreign mercenaries infiltrate Israel’s neighborhood from almost all borders. Maybe Tel Aviv tries to support some of the groups with arms and intelligence, and as you said, it’s already reported that Israeli weapons were captured in Syria by the security forces.

From the Israeli point of view, the Syrian Arab Republic is an enemy; an enemy with a regular army and with a clear structure and hierarchy. You can make a ceasefire agreement and rely on the other side. But what happens when Syria becomes a failed state? With whom shall they talk then? Who to negotiate with? The negotiations of the Syrian government about a ceasefire with the so called “FSA” show that this cannot be successful as almost every armed militia acts on its own. So in case of a failed state there will be lots of different warlords with their militias. The vacuum of power in the center of the Middle East will be filled by the guys with the biggest guns. Tel Aviv might then make expensive agreements with 99% of the militia leaders, but at least one percent will fire rockets at Israel and send insurgents.

Interview by Kourosh Ziabari 

Manuel Ochsenreiter is the Editor in Chief of the German monthly magazine ZUERST!

Συνέντευξη Δημήτρη Καζάκη με Κωνσταντίνο Μπογδάνο (Ευθέως) — Αγγλικοί υπότιτλοι

Η λιτανεία του ευρώ και η σημασία του εθνικού νομίσματος

Ας αφήσουμε προς στιγμή τον κ. Σαμαρά να ψάχνει εναγωνίως την ανάπτυξη στα αποκαΐδια της ευρωκρατούμενης Ελλάδας, τον κ. Βενιζέλο να ψάχνει για το κόμμα του, τον κ. Κουβέλη να ψάχνει από πού να κρατηθεί, τον κ. Τσίπρα να το παίζει παράγοντας  διεθνούς βεληνεκούς ως άλλος Παπανδρέου, τον κ. Καμμένο να φυλάει καραούλι μπας και του μείνει κανένας βουλευτής και την κ. Παπαρήγα να ξεφτιλίζει με τον χειρότερο τρόπο το κόμμα της. Ας τους αφήσουμε όλους αυτούς κι ας ασχοληθούμε με τα σοβαρά. Με αυτά δηλαδή που αρνούνται να ασχοληθούν όλοι αυτοί.

Έχετε προσέξει τι συμβαίνει όταν μιλούν για το ευρώ; Όλοι τους κάνουν σαν να μιλούν για τα ιερά και όσια, ενώ η κ. Παπαρήγα αρκείται να το ξορκίζει ως τυπικός οπαδός παραθρησκευτικού δόγματος. Όλοι τους στηρίζονται, με την βοήθεια του επίσημου και ανεπίσημου συστήματος μαύρης προπαγάνδας, σ’ έναν φετιχισμό του νομίσματος. Αυτός ο φετιχισμός στηρίζεται στο γεγονός ότι ο κοινός άνθρωπος πιστεύει πώς το ευρώ, ή όποιο άλλο χαρτονόμισμα είναι το ίδιο πράγμα, αρκεί να το έχει στην τσέπη του. Κι επομένως το πιο «ακριβό» νόμισμα σε συναλλακτική αξία, θεωρείται και ως το πιο πολύτιμο νόμισμα. Έτσι το ευρώ ως ένα από τα παγκόσμια αποθεματικά νομίσματα, ως «σκληρό» νόμισμα των διεθνών συναλλαγών, νομίζει ο απλός κόσμος ότι είναι πιο πολύτιμο από κάποιο εθνικό νόμισμα που αφορά μια μικρή οικονομία. Σ’ αυτήν την εντύπωση βασίζεται η ισχύς του ευρώ στην κοινή γνώμη.

Βέβαια, αυτό δεν είναι παρά μόνο μια εντύπωση και τίποτε παραπάνω. Μια εντύπωση που όλο και περισσότερο έρχεται σε ευθεία αντίθεση με την ζωντανή πραγματικότητα που γίνεται ολοένα και πιο ζοφερή για τα λαϊκά νοικοκυριά. Κι έτσι ένα όλο και μεγαλύτερο μέρος της κοινής γνώμης μεταστρέφεται και οριοθετείται απέναντι στο ευρώ, καθώς το ένστικτο της επιβίωσης το οδηγεί αλάνθαστα να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να διακινδυνεύει η ίδια η ζωή της κοινωνίας στο βωμό του «ισχυρού» ευρώ. Πολύ σύντομα η ίδια η ζωή θα επιβάλλει στην μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού την εγκατάλειψη του ευρώ ως μονόδρομο για την ίδια την επιβίωσή του.

Αυτή η μεταστροφή της κοινής γνώμης και της συνείδησης του ελληνικού λαού απέναντι στο ευρώ οφείλεται σε τελευταία ανάλυση και η κατάσταση εσωτερικών τριγμών και διάλυσης που παρατηρείται όχι μόνο στα κόμματα της συγκυβέρνησης, αλλά και στα κόμματα της αντιπολίτευσης. Σε λίγο καιρό όλες οι ηγεσίες των κομμάτων θα τρέμουν να ξεστομίσουν κάτι θετικό υπέρ του ευρώ και κάτω από την πίεση της ογκούμενης λαϊκής οργής τα κόμματα του «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» θα καταρρεύσουν μέσα σε φαγωμάρες, ανταγωνισμούς, διχόνοιες όλων των ειδών, αλλά και σ’ ένα πολιτικό ξεκατίνιασμα άνευ προηγουμένου, όπως συμβαίνει σήμερα με τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Μόνο το ΚΚΕ θα παραμείνει έτσι όπως είναι σήμερα. Μια δύναμη που όλο και περισσότερο βυθίζεται στο περιθώριο παίρνοντας όλο και πιο καθολικά χαρακτηριστικά παραθρησκευτικού αναχωρητισμού.

Κοινή συνισταμένη όλων η πλήρης αδυναμία να εξηγήσουν αυτό που συμβαίνει με το ευρώ. Πώς γίνεται και το «ισχυρό» νόμισμα παράγει τέτοια καταστροφή, τέτοια γενικευμένη χρεοκοπία; Όλοι έχουν μια και μόνη εξήγηση. Την κακή εφαρμογή. Προφανώς, λένε, τα προβλήματα οφείλονται στα μίγματα πολιτικής και γενικά στην διαχείριση του νομίσματος. Δεν φταίει η συνταγή, αλλά ο τρόπος εκτέλεσης. Κι έτσι οι απανταχού πιστοί του ευρώ σχεδιάζουν μια ακόμη πιο θανατηφόρα δόση της ίδιας συνταγής, αγνοώντας τις εκατόμβες των θυμάτων και τις καταστροφές που θα προξενήσει στους λαούς και τις οικονομίες. Ενώ κάποιοι άλλοι στην «ροζουλί αριστερά», όπως ονόμασε το κόμμα του ο ίδιος ο κ. Τσίπρας στο φετινό φεστιβάλ της KOE, ονειρεύονται ότι αρκεί να αλλάξουν το μίγμα πολιτικής με το ευρώ για να αντιμετωπίσουν τα οξυμένα προβλήματα του λαού και της χώρας. Στο κάτω-κάτω της γραφής, όπως με αφέλεια λένε, το ίδιο δεν είναι; Τι ευρώ, τι δραχμή.

Το ίδιο λένε και από το ΚΚΕ, αλλά αυτοί τα ρίχνουν όλα στον καπιταλισμό με το αφοπλιστικό «για όλα φταίει ο καπιταλισμός»! Μεγαλοφυής διαπίστωση, η οποία οδηγεί και σε μια άλλη ακόμη πιο εντυπωσιακή. Από την στιγμή που είναι καπιταλισμός τι να το κάνεις, μια από τα ίδια! Κι έτσι ο καπιταλισμός με ισχυρό εργατικό κίνημα και κατακτήσεις της εργασίας εξομοιώνεται με τον καπιταλισμό της πείνας και της εξαθλίωσης, ενώ ο καπιταλισμός της δημοκρατίας για τον λαό εξομοιώνεται με τον καπιταλισμό του φασισμού και της αποικιοκρατίας. Όλα στο ίδιο τσουβάλι, όλα  ένας αχταρμάς για να κρύψουν την προϊούσα συνθηκολόγησή τους μπροστά στον αντίπαλο.

Η άρχουσα τάξη γνωρίζει πολύ καλά πώς σκυλί που γαυγίζει αντικαπιταλιστικά δεν δαγκώνει, δεν είναι επικίνδυνο. Ο κίνδυνος ξεκινά γι’ αυτήν από την στιγμή που η αντιπαράθεση αρχίσει να γίνεται πάνω σε συγκεκριμένα μέτωπα και προτάσεις διεξόδου από σήμερα. Πάνω στο έδαφος του δικού της συστήματος και ταυτόχρονα υπερβαίνοντας τα όρια αυτού του συστήματος. Με οδηγό όχι κάποια γενική ιδεολογία, ή κάποιες δήθεν σιδερένιες νομοτέλειες που βρίσκονται αποκλειστικά και μόνο σε εγχειρίδια ευνουχισμού της ελεύθερης σκέψης και της ζωντανής πραγματικότητας, αλλά τα άμεσα πρακτικά συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού όπως η ίδια τα αντιλαμβάνεται και τα υπερασπίζει.

Κι όμως, μπορεί να ξαφνιαστούν ορισμένοι, αλλά δεν είναι όλα τα νομίσματα ίδια. Όχι γιατί δεν έχουν την ίδια αξία, αλλά γιατί δεν αντιπροσωπεύουν τα ίδια πράγματα ακόμη κι όταν υπηρετούν την ίδια οικονομία. Το νόμισμα δεν έχει από μόνο του καμιά αξία. Είναι σύμβολο αξίας. Αποτυπώνει δηλαδή την αξία που του δίνει η οικονομία. Άλλοτε υπερτιμημένη κι άλλοτε υποτιμημένη με βάση τις συγκυρίες και τον χαρακτήρα της οικονομίας. Η ίδια η ετυμολογία του συνδέει το νόμισμα με το νομίζω και τον νόμο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο. Πρόκειται για την συμβατική απεικόνιση της αξίας των εμπορευμάτων και του κεφαλαίου στην αγορά.

Επομένως αυτός που κατέχει και εκδίδει το νόμισμα ουσιαστικά ελέγχει την κυκλοφορία των εμπορευμάτων και των κεφαλαίων. Στις απαρχές αυτοί που εξέδιδαν και κατείχαν το νόμισμα ήταν οι ιδιώτες τραπεζίτες. Χάρις σ’ αυτό το μονοπωλιακό τους προνόμιο θησαύριζαν σε βάρος όλων των άλλων συντελεστών που είχαν ανάγκη από χρήμα. Πολύ γρήγορα ανακάλυψαν πώς αντί να παράγουν νόμισμα σε μεγάλες ποσότητες και να κινδυνεύουν να πλημμυρίσει η αγορά και έτσι να χάσει την αξία του, καλύτερα θα ήταν να δανείζουν όσους ήθελαν περισσότερο χρήμα αντλώντας τόκους ως ανταμοιβή και κέρδος.

Εκατοντάδες χρόνια πριν, οι τραπεζίτες άρχισαν να ειδικεύονται, με τους πλουσιότερους

και με μεγαλύτερη επιρροή από αυτούς να συνδέονται όλο και περισσότερο με το εξωτερικό εμπόριο και τις πράξεις συναλλάγματος. Δεδομένου ότι αυτοί ήταν πιο πλούσιοι και πιο κοσμοπολίτες και επειδή ασχολούνταν όλο και περισσότερο με ζητήματα πολιτικής σημασίας, όπως είναι η σταθερότητα και η υποτίμηση των νομισμάτων, ο πόλεμος και η ειρήνη, οι γάμοι ανάμεσα σε δυναστείες, τα εμπορικά μονοπώλια σε όλο τον κόσμο, έγιναν χρηματοδότες και οικονομικοί σύμβουλοι των κυβερνήσεων. Επιπλέον, είχαν πάντα εμμονή με τη σταθερότητα των νομισματικών συναλλαγών και χρησιμοποίησαν την εξουσία και την επιρροή τους για να πετύχουν δύο πράγματα:

1) Να πάρουν στα χέρια τους όλα τα χρήματα και τα χρέη που εκφράζονται από ένα εξαιρετικά περιορισμένο εμπόρευμα – τελικά τον χρυσό.

2) Να πάρουν στα χέρια τους όλα τα νομισματικά θέματα μακριά από τον έλεγχο των κυβερνήσεων και της πολιτικής εξουσίας, με το αιτιολογικό ότι θα πρέπει να αντιμετωπίζονται καλύτερα από ιδιωτικά συμφέροντα τραπεζών με όρους μιας τέτοιας σταθερής αξίας του χρυσού.

Όσο πιο περιορισμένη και σπάνια ήταν η διάθεση του χρυσού και όσο περισσότερο βρισκόταν στα χέρια αποκλειστικά των τραπεζιτών, τόσο μεγαλύτερα ήταν τα κέρδη τους. Όπως ο φεουδάρχης που κατέχει το μονοπώλιο στη γη αποσπά την γαιοπρόσοδο από τον αγρότη και την κοινωνία, βασισμένος στο γεγονός ότι δεν υπάρχει άλλη διαθέσιμη γη, έτσι και ο τραπεζίτης. Όσο κρατά στα χέρια του το μονοπώλιο του νομίσματος και του δανεισμού, τόσο μεγαλύτερα κέρδη μπορεί να αποκομίσει με την μορφή τόκων και άλλων ανταλλαγμάτων. Ιδίως όταν υπάρχει μεγάλη ανάγκη για χρήμα στην οικονομία. Όποιος θέλει να αυξήσει τον τζίρο του δεν έχει παρά να καταφύγει στον τραπεζίτη για να δανειστεί κι έτσι να εκτεθεί στην τοκογλυφία της τράπεζας.

Η τραπεζική πίστη ήταν γνωστή στους Ιταλούς και τους Ολλανδούς πολύ πριν γίνει ένα από τα μέσα της αγγλικής παγκόσμιας κυριαρχίας. Παρ ‘όλα αυτά, η ίδρυση της Τράπεζας της Αγγλίας από τον Ουίλλιαμ Πάτερσον και τους φίλους του το 1694 ήταν ένα από τα πιο σημαντικά ορόσημα στην ιστορία της σύγχρονης οικονομίας. Για γενιές, οι τραπεζίτες είχαν επιδιώξει να αποφύγουν το ένα σοβαρό μειονέκτημα του χρυσού, το βάρος του, χρησιμοποιώντας κομμάτια από χαρτί που εκπροσωπούσαν συγκεκριμένα κομμάτια του χρυσού. Σήμερα, καλούμε τέτοια χαρτιά πιστοποιητικά χρυσού που δίνουν το δικαίωμα στον κομιστή να το ανταλλάξει με ένα κομμάτι χρυσού επί τη εμφανίσει, όπως συνηθίζουν να αναγράφουν πάνω τους. Όμως εν όψει της ευκολίας του χαρτιού, μόνο ένα μικρό ποσοστό των κατόχων τέτοιου πιστοποιητικού ζητούσε την εξαργύρωσή του με χρυσό. Από νωρίς έγινε σαφές ότι ο χρυσός που χρειάζεται να υπάρχει είναι μόνο ένα μικρό κλάσμα των πιστοποιητικών που διακινούνται. Αυτή η υπέρβαση του όγκου των χάρτινων αξιώσεων σχετικά με τα αποθέματα χρυσού είναι αυτά που ονομάστηκαν τελικά χαρτονομίσματα.

Στην πραγματικότητα, η δημιουργία του πιστοποιητικών χαρτιού σε ποσότητα πολύ μεγαλύτερη από τα διαθέσιμα αποθέματα σημαίνει ότι οι τραπεζίτες δημιουργούν χρήμα από το τίποτα. Το ίδιο πράγμα θα μπορούσε να γίνει και με άλλο τρόπο, όχι από τις εκδοτικές τράπεζες, δηλαδή από τις τράπεζες που εκδίδουν το νόμισμα, αλλά και από τις καταθετικές τράπεζες. Οι τραπεζίτες ανακάλυψαν ότι οι διαταγές πληρωμής και οι επιταγές που εκδίδονται έναντι των καταθέσεων από τους καταθέτες και να δίδονται σε τρίτα πρόσωπα συχνά δεν έχουν εισπραχθεί από τον τελευταίο, αλλά έχουν κατατεθεί στους δικούς τους λογαριασμούς. Έτσι δεν υπήρχαν πραγματικές κινήσεις κεφαλαίων, και οι πληρωμές γίνονταν απλά με λογιστικές εγγραφές στους λογαριασμούς.

Ως εκ τούτου, ήταν απαραίτητο για τον τραπεζίτη να κρατά διαθέσιμα σε πραγματικό χρήμα (χρυσό, εντάλματα και χαρτονομίσματα) όχι περισσότερο από το ποσοστό των καταθέσεων που ενδέχεται να αναληφθούν και να εξαργυρωθούν. Το υπόλοιπο θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για δάνεια και αν αυτά τα δάνεια έγιναν δημιουργώντας μια κατάθεση για τον οφειλέτη, ο οποίος με τη σειρά του θα ήθελε να χρησιμοποιήσει επιταγές και όχι πραγματικό χρήμα, αυτές οι «νεοδημιουργηθείσες καταθέσεις» ή τα δάνεια θα μπορούσαν επίσης να καλύπτονται επαρκώς με τη διατήρηση αποθεμάτων σε μόνο ενός κλάσματος της αξίας τους. Αυτές οι καταθέσεις, επίσης, ήταν μια δημιουργία χρήματος από το τίποτα. Ο Ουίλλιαμ Πάτερσον, όταν απέκτησε τον καταστατικό χάρτη της Τράπεζας της Αγγλίας, είπε ότι «η Τράπεζα έχει το όφελος των τόκων για όλα τα χρήματα που δημιουργεί από το τίποτα.»

Για να δημιουργεί όμως η τράπεζα χρήμα από το τίποτα θα πρέπει να έχει το μονοπώλιο της έκδοσης νομίσματος και δανεισμού. Να ελέγχει τον διαθέσιμο χρυσό και να τις καταθέσεις. Με τον τρόπο αυτό οποιοσδήποτε χρειάζεται χρήμα ως καταναλωτής, είτε ως επιχειρηματίας θα πρέπει αναγκαστικά να πάει στην τράπεζα και να το δανειστεί. Κι όταν η τράπεζα ελέγχει το διαθέσιμο πραγματικό χρήμα μπορεί και δανείζει πολλές φορές περισσότερο από την αξία του πραγματικού χρήματος που διαθέτει σε νόμισμα και καταθέσεις. Με αυτόν τον τρόπο οι τράπεζες αρμέγουν την οικονομία για χρήμα που δάνεισαν ενώ το δημιούργησαν από το τίποτα.

Η κατάσταση αυτή εξέθεσε από την αρχή ολόκληρη την οικονομία στη νεοφεουδαρχική εκμετάλλευση των τραπεζιτών. Η τοκογλυφία με τα δάνεια, οι χρεοκοπίες και τα απανωτά κραχ ήταν το αποτέλεσμα. Για να σπάσει το μονοπώλιο των τραπεζιτών στην έκδοση του νομίσματος και τον έλεγχο της πίστης, άρχισε να αναπτύσσεται ένα ολόκληρο κίνημα που συνέδεε την δημοκρατία με την ανάγκη το κράτος να πάρει στα χέρια την έκδοση του νομίσματος και τον έλεγχο της πίστης. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές δηλώσεις αυτής της μεταστροφής ήταν εκείνη του Αβραάμ Λίνκολ το 1865:

«Το χρήμα είναι δημιούργημα του Νόμου, και έτσι η δημιουργία της πρωτότυπης έκδοσης του χρήματος θα πρέπει να διατηρηθεί ως το αποκλειστικό μονοπώλιο της εθνικής κυβέρνησης. Το χρήμα δεν έχουν καμία αξία για το κράτος άλλο από εκείνο που του έχουν ανατεθεί από την κυκλοφορία…

Δεν υπάρχει πιο επιτακτικό καθήκον για μια κυβέρνηση από το καθήκον που οφείλει στον λαό να του παράσχει ένα υγιές και ομοιόμορφο νόμισμα, καθώς και της ρύθμισης της κυκλοφορίας του μέσου της ανταλλαγής, έτσι ώστε η εργασία θα πρέπει να προστατεύεται από ένα φαύλο νόμισμα, και το εμπόριο θα διευκολύνεται από φθηνή και ασφαλή ανταλλαγή…

Οι νομισματικές ανάγκες του αυξανόμενου αριθμού με υψηλότερο βιοτικό επίπεδο μπορεί και πρέπει να επιτευχθεί από την κυβέρνηση. Οι ανάγκες αυτές μπορούν να καλυφθούν από την έκδοση ενός εθνικού νομίσματος και πιστωτικών μέσων διαμέσου της λειτουργίας ενός εθνικού τραπεζικού συστήματος. Η κυκλοφορία ενός μέσου συναλλαγής που εκδίδεται και υποστηρίζεται από την κυβέρνηση μπορεί να ρυθμιστεί και το θέμα του πλεονασμού μπορεί αποφευχθεί με την απόσυρση από την κυκλοφορία των ποσών που είναι αναγκαία διαμέσου της φορολογίας, της εκ νέου κατάθεσης και αλλιώς. Η κυβέρνηση έχει τη δύναμη να ρυθμίζει το νόμισμα και την πίστη του έθνους.

Η κυβέρνηση θα πρέπει να εγγυηθεί το νόμισμα, την πίστη και τις τραπεζικές καταθέσεις της χώρας. Κανένα άτομο δεν πρέπει να υποστεί απώλεια χρημάτων λόγω υποτίμησης, ή ανατίμησης του νομίσματος, ή πτώχευση Τράπεζας.

Η κυβέρνηση, που διαθέτει τη δύναμη να δημιουργεί και να εκδίδει νόμισμα και πίστη ως χρήμα και απολαμβάνει το δικαίωμα να αποσύρει όσο νόμισμα και πίστη είναι αναγκαίο από την κυκλοφορία με τη φορολογία ή αλλιώς, δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να δανειστεί κεφάλαια με τόκο ως μέσο χρηματοδότησης του κυβερνητικού έργου και της δημόσιας επιχείρησης. Η κυβέρνηση πρέπει να δημιουργεί, να εκδίδει και να κυκλοφορεί το σύνολο των νομισμάτων και πιστώσεων που απαιτούνται για να ικανοποιήσει τις δαπάνες της κυβέρνησης και την αγοραστική δύναμη των καταναλωτών. Το προνόμιο της δημιουργίας και έκδοσης χρήματος είναι, όχι μόνο το ανώτατο αποκλειστικό προνόμιο της κυβέρνησης, αλλά αποτελεί τη μεγαλύτερη δημιουργική ευκαιρία της κυβέρνησης.

Με την υιοθέτηση αυτών των αρχών, θα ικανοποιηθεί η πολύχρονη ανάγκη για ένα ενιαίο μέσο. Οι φορολογούμενοι θα γλυτώσουν τεράστια ποσά από τόκους, εκπτώσεις  και συναλλαγές. Η χρηματοδότηση όλων των δημόσιων επιχειρήσεων, η διατήρηση μιας σταθερής κυβέρνησης και ομαλής προόδου, καθώς και η συμπεριφορά του Δημοσίου Ταμείου θα γίνει ζήτημα πρακτικής διοίκησης. Οι άνθρωποι μπορούν και θα πρέπει να διαθέτουν ένα νόμισμα τόσο ασφαλές, όσο η δική τους κυβέρνηση. Το χρήμα θα πάψει να είναι ο αφέντης και θα γίνει ο υπηρέτης της ανθρωπότητας. Η δημοκρατία θα γίνει ανώτερη από την δύναμη του χρήματος.»

Η δήλωση αυτή έγινε από τον Λίνκολ λίγο πριν την λήξη του εμφυλίου πολέμου των ΗΠΑ και συνδεόταν με την ανάγκη αναγέννησης της δημοκρατίας στο έδαφος των Ηνωμένων Πολιτειών στη βάση της λαϊκής κυριαρχίας. Λίγες εβδομάδες αργότερα, δολοφονήθηκε. Η δημοκρατία στην οποία επένδυε ο Λίνκολ έμεινε αγέννητη, όπως και η δημιουργία κρατικού εθνικού νομίσματος και πίστης. Ακόμη και σήμερα οι ΗΠΑ διαθέτουν εθνικό νόμισμα, αλλά το αποκλειστικό δικαίωμα έκδοσης ανήκει στην Ομοσπονδιακή Τράπεζα που ελέγχεται από ιδιώτες τραπεζίτες.

Το εθνικό κρατικό νόμισμα ήταν η απάντηση της δημοκρατίας, της λαϊκής κυριαρχίας στο μονοπώλιο των ιδιωτικών τραπεζών στην έκδοση χρήματος και της πίστης, ώστε να μην δημιουργείται χρήμα από το τίποτα. Το εθνικό κρατικό νόμισμα απηχεί την δυναμική της εθνικής οικονομίας και αντιστοιχεί στις συναλλαγές, την ταχύτητα της κυκλοφορίας του χρήματος, το εισόδημα και στις επενδύσεις της εθνικής οικονομίας. Αντιστοιχεί δηλαδή σε πραγματικές υλικές αξίες παραγωγής προϊόντων και υπηρεσιών μιας οικονομίας. Αντίθετα από το νόμισμα που παράγουν οι ιδιωτικές τράπεζες με μόνο κριτήριο το κέρδος εκμεταλλευόμενες τις ανάγκες κεφαλαίου και χρήματος της οικονομίας.

Το εθνικό κρατικό νόμισμα αποτελεί την απάντηση της δημοκρατίας στην μονοκρατορία των ιδιωτικών τραπεζών και στο νεοφεουδαρχικό μονοπώλιο που ασκούσαν στην διάθεση του χρήματος. Με πολλούς αγώνες κατορθώθηκε να εισαχθεί το εθνικό κρατικό νόμισμα στις περισσότερες χώρες μόλις μετά το τέλος του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου, ώστε να απαλλαγούν οι κοινωνίες από την δικτατορία των τραπεζιτών. Το 1945 εθνικοποιείται η πρώτη κεντρική τράπεζα στον κόσμο, η Τράπεζα της Αγγλίας και από τότε ξεκίνησε ένα μεγάλο κύμα ίδρυσης εθνικών κρατικών νομισμάτων. Ειδικά σε χώρες σαν την δική μας με μεγάλα αναπτυξιακά και παραγωγικά ελλείμματα.

Τα λέμε όλα αυτά γιατί η εισαγωγή του ευρώ μας γύρισε αιώνες πίσω. Όχι μόνο την Ελλάδα, αλλά όλες τις χώρες της Ευρώπης που συμμετείχαν στο ευρωσύστημα. Με το ευρώ ο έλεγχος του νομίσματος και της έκδοσής του ξαναγύρισε στους ιδιώτες τραπεζίτες. Κι αυτή την φορά όχι σε μια χώρα, αλλά σε μια ολόκληρη σειρά χωρών όπου επιβλήθηκε καθεστώς ανοιχτών συνόρων και ελεύθερων συναλλαγών κεφαλαίου. Η ΕΚΤ είχε εξαρχής σαν μοναδική αποστολή να αφαιρέσει το εκδοτικό δικαίωμα από τα κράτη και την νομισματική κυριαρχία από τις κυβερνήσεις. Από την στιγμή που εισήχθηκε το ευρώ όποιος ήθελε χρήμα, ή κεφάλαια, θα έπρεπε να τα πάει να τα δανειστεί από τις ιδιωτικές τράπεζες, οι οποίες δάνειζαν με όρους διεθνών αγορών.

Επιπλέον το ευρώ είναι νόμισμα σταθερής νομισματικής κυκλοφορίας κι έτσι ενώ εκφράζει άριστα την διόγκωση των συναλλαγών με χρέος δεν μπορεί να εκφράσει τις οικονομίες. Καμιά από τις οικονομίες της ευρωζώνης, ακόμη και τις πιο ισχυρές. Το ευρώ κόβεται και ράβεται ανάλογα με την κυκλοφορία του κεφαλαίου και μάλιστα του δανειακού κεφαλαίου στις αγορές της ευρωζώνης και παγκόσμια. Γι’ αυτό και η σταθερότητά του προϋποθέτει μεγάλους όγκους δανεισμού, μεγάλες αγορές χρέους, υπερτροφικές τελικά τράπεζες, χρηματαγορές και επενδυτικά κεφάλαια. Με ένα τέτοιο νόμισμα σε κυκλοφορία καμιά οικονομία δεν μπορεί να γλυτώσει την υπερχρέωση. Ακόμη και η Γερμανική, παρά τα τεράστια εμπορικά της πλεονάσματα. Δεν είναι τυχαίο ότι στα χρόνια του ευρώ η Γερμανική οικονομία υπερδιπλασίασε το δημόσιο χρέος της, ενώ εκτινάχτηκε σε πρωτοφανή επίπεδα το ιδιωτικό χρέος της.

Όσο πιο ελλειμματικές ήταν οι οικονομίες της ευρωζώνης τόσο μεγαλύτερες ευκαιρίες για δανεισμό και κέρδη πρόσφεραν στις τράπεζες. Γι’ αυτό και η προτίμηση της επέκτασης της ευρωζώνης σε χώρες με τρομακτικές ανάγκες εισροής κεφαλαίων. Όσο μεγαλύτερη η εξάρτηση μιας χώρας από ξένα κεφάλαια, τόσο μεγαλύτερες ευκαιρίες τοκογλυφίας και κερδοσκοπίας για τις τράπεζες. Μέσα στο ευρώ οι τράπεζες βρήκαν την ευκαιρία να μετατρέψουν χώρες που πριν ήταν εξαγωγικές κατά κύριο λόγο οικονομίες σε κεφάλαια, σε εισαγωγικές κάτω από την πίεση των ανοιχτών συνόρων και της ανώτερης παραγωγικότητας κυρίως της Γερμανίας.

Έτσι η καθαρή εξαγωγή κεφαλαίων από την Γερμανία ως ποσοστό του ΑΕΠ της ήταν το 2000 μόλις στο 3,3%, ενώ το 2010 έφτασε το 35%, ενώ το 2011 το 33%. Η Τσεχία που το 2000 ήταν καθαρά εισαγωγική χώρα σε κεφάλαια της τάξης του 8,5% του ΑΕΠ, το 2011 ξεπέρασε το 49% του ΑΕΠ της. Η Κύπρος το 2007, μια χρονιά πριν την ένταξή της στο ευρώ, ήταν καθαρά εξαγωγική χώρα κεφαλαίων της τάξης του 12% του ΑΕΠ της, κατάντησε να είναι χώρα καθαρής εισαγωγής κεφαλαίων το 2011 της τάξης του 71% του ΑΕΠ. Η Γαλλία που το 2001 ήταν καθαρά εισαγωγέας κεφαλαίων της τάξης του 2% του ΑΕΠ της, το 2011 έφτασε να είναι καθαρά εισαγωγέας κεφαλαίων της τάξης του 15% του ΑΕΠ της. Η Ελλάδα ήταν παραδοσιακά καθαρά εισαγωγική κεφαλαίων οικονομία. Το 2001 η καθαρή εισαγωγή κεφαλαίων ανερχόταν στο 46,5% του ΑΕΠ, ενώ το 2010 έφτασε στο κορυφαίο ύψος του 98,4%, για να πέσει τον επόμενο χρόνο λόγω της κρίσης στο 86% του ΑΕΠ.

Όσο μεγάλωναν οι ανάγκες των οικονομιών για κεφάλαια, τόσο αύξαιναν τα χρέη των οικονομιών (ιδιωτικά και δημόσια) και οι δυνατότητες των τραπεζών για κερδοσκοπία. Έτσι λειτουργεί το ευρώ και γι’ αυτό είναι ένα νόμισμα που παράγει χρέη για όλους. Μόνο που οι οικονομίες καθαρής εξαγωγής κεφαλαίου δανείζονται για να εξάγουν και με τα πλεονάσματα που πετυχαίνουν λόγω της εξαγωγής επενδύσεων και προϊόντων στις άλλες χώρες της ευρωζώνης μπορούν και πληρώνουν τα χρέη τους. Ενώ οι οικονομίες καθαρής εισαγωγής κεφαλαίου φορτώνονται χρέη τόσο από το άνοιγμα των αγορών τους στα κεφάλαια που εισέρχονται, όσο για να καλύψουν τα ελλείμματα που δημιουργούνται. Γι’ αυτό και αυτές οι οικονομίες έπεσαν πρώτες στο φαύλο κύκλο της χρεοκοπίας. Με πρώτη την Ελλάδα μιας και το 98% των κεφαλαίων που εισέρεαν σε τέτοιο ποσοστό αφορούσαν την κερδοσκοπία με το δημόσιο χρέος της χώρας και την χρηματοπιστωτική αγορά.

Μπορεί λοιπόν κανείς να μας εξηγήσει πώς θα μπορέσει να ξεφύγει από αυτήν την κρίση υπερχρέωσης και χρεοκοπίας η Ελλάδα; Μπορεί να μας εξηγήσει κανείς πώς θα γλυτώσουν από αυτήν την κρίση οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης, ακόμη και οι πιο ανεπτυγμένες; Τέλος, μπορεί κάποιος από τους αντιμνημονιακούς να μας εξηγήσει πώς θα κατορθώσει να αναδιανείμει εισοδήματα και να χρηματοδοτήσει την οικονομία εντός του ευρώ και υπό καθεστώς ελευθερίας κίνησης κεφαλαίου; Πώς θα μπορέσει να το κάνει; Από πού θα βρει τα χρήματα και τα κεφάλαια όταν εντός του ευρώ αποτελούν μονοπωλιακό προνόμιο του ευρωσυστήματος; Γιατί δεν απαντούν συγκεκριμένα και συνεχίζουν να παραμυθιάζουν τον κόσμο; Αφελείς, αδαείς, ή κοινοί απατεώνες της πολιτικής όπως τόσοι και τόσοι άλλοι; Πολύ φοβάμαι ότι ισχύουν όλα αυτά μαζί. Το θέμα είναι ότι αν πέσουμε στην παγίδα τους, είτε λόγω άγνοιας, είτε λόγω αυταπάτης, θα το πληρώσουμε όλοι μας πολύ ακριβά. Κι εμείς και η χώρα στο σύνολό της.

Το σχιστολιθικό αέριο απειλεί και διχάζει την Ευρώπη

Η άκρως επικίνδυνη µέθοδος εξόρυξης του λεγόµενου σχιστολιθικού αερίου, που βρίσκεται εγκλωβισµένο στο υπέδαφος, πέρασε τον Ατλαντικό και πλέον απειλεί και διχάζει την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Την ίδια ώρα που στις ΗΠΑ το κίνηµα των πολιτών και των επιστηµόνων γιγαντώνεται µε στόχο την απαγόρευση της επικίνδυνης εξόρυξης – γνωστής ως «φράκινγκ» – που προκαλεί ακόµα και σεισµούς, έξι κράτη της Ε.Ε. ενέκριναν τη µέθοδο µε τις ευλογίες και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που επέλεξε την τακτική «νίπτω τας χείρας» όταν το θέµα τέθηκε επί τάπητος.
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο µε την απόφαση που έλαβε στις 21 Νοεµβρίου του 2012 επέλεξε να σφυρίξει αδιάφορα στην πρόκληση και ενέκρινε ψήφισµα στο οποίο αναφέρεται ότι κάθε κράτος – µέλος έχει το δικαίωµα να αποφασίσει το εάν θα εκµεταλλευτεί τα τυχόν κοιτάσµατα σχιστολιθικού αερίου που µπορεί να διαθέτει.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η µοναδική υποσηµείωση που αναφέρεται στο ψήφισµα είναι ότι τέτοιου είδους δραστηριότητες «θα πρέπει να διέπονται από ένα ισχυρό ρυθµιστικό καθεστώς»…
Αντίθετα, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο καταψήφισε τροπολογία, που κατατέθηκε από ευρωβουλευτές διαφόρων πολιτικών οµάδων, µε την οποία ζητούσαν από τα κράτη – µέλη «να µην αδειοδοτήσουν καµιά νέα δραστηριότητα υδραυλικής ρωγµάτωσης στην Ε.Ε.».
Η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει χωριστεί στα δύο µε την Πολωνία και τη Βρετανία να σηκώνουν την παντιέρα του σχιστολιθικού αερίου συνεπικουρούµενες από την Αυστρία, τη Γερµανία, την Ολλανδία και τη Σουηδία, ενώ από την άλλη πλευρά η Γαλλία και η Βουλγαρία έχουν απαγορεύσει τη διαδικασία υδραυλικής θραύσης, εξαιτίας φόβων για σεισµούς, µόλυνση του νερού, του εδάφους και άλλων κινδύνων.
Η Ελλάδα, που έχει πέσει «θύµα» της υστερίας των υδρογονανθράκων, εξετάζει και την επικίνδυνη µέθοδο, αφού εδώ και έναν χρόνο το ΥΠΕΚΑ έχει ζητήσει από το ΙΓΜΕ να ξεκινήσει χαρτογράφηση των πιθανών αποθεµάτων µε ευρωπαϊκή χρηµατοδότηση και στο πλαίσιο προγράµµατος του EuroGeoSurveys. Το ενδιαφέρον των ερευνών θα επικεντρωθεί στην Ήπειρο, την Πίνδο, αλλά και στην περιοχή του Θερµαϊκού, δυτικά της Θεσσαλονίκης.
Νωρίτερα φέτος, η έκθεση της Ε.Ε. για το αντισυµβατικό αέριο στην Ευρώπη δεν εντόπισε καµία ανάγκη για περαιτέρω περιβαλλοντική νοµοθεσία σχετικά µε τον σχιστόλιθο. Επισηµαίνεται ότι στην αναφορά του Ε.Κ ο µοναδικός λόγος που συνηγορεί υπέρ της αξιοποίησης της µεθόδου είναι οικονοµικός, αφού οι υποστηρικτές εκτιµούν ότι θα αυξηθούν τα αποθέµατα φυσικού αερίου και θα µειωθεί η εξάρτηση της Ευρώπης από ξένες πηγές.
Σεισµοί και ρύπανση
Σύµφωνα µε την αναφορά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, τα περιβαλλοντικά προβλήµατα που συνοδεύουν την άντληση του αερίου είναι πολλά και γνωστά. Όπως επισηµαίνεται, η τεχνική της λεγόµενης «υδραυλικής ρωγµάτωσης» βασίζεται στη θραύση του υπεδάφους, ενώ απαιτεί τεράστιες ποσότητες νερού που φθάνουν και τα 4.000 κυβικά µέτρα για τη διάνοιξη µιας και µόνο πηγής και µέχρι και 14.000 κυβικά για τη θραύση του σχιστόλιθου και την εξαγωγή του αερίου.
Με τη χρήση τεράστιων αντλιών, που µπορεί να φτάσουν σε βάθος έως και 8 χιλιοµέτρων, ασκούν πολύ µεγάλες πιέσεις στο υπέδαφος, ώστε να το σπάσουν και να δηµιουργήσουν ρήγµατα στους βράχους. Στη συνέχεια «βοµβαρδίζουν» τα ρήγματα με εκατομμύρια λίτρα νερού, ειδική άμμο και ειδικά μείγματα χημικών – ακόμα και δηλητηριώδεις ουσίες – με στόχο να εξολοθρευτούν οι μικροοργανισμοί που εμποδίζουν την έξοδο του αερίου.
Η τελική διαδικασία προβλέπει την άντληση του νερού το οποίο περιέχει και το πολύτιμο αέριο. Όπως επισημαίνεται στην έκθεση του Ε.Κ., η χρήση τέτοιων ποσοτήτων νερού και χημικών, και μάλιστα υπό τεράστια πίεση, δημιουργεί τεράστιους κινδύνους μόλυνσης των υδροφόρων στρωμάτων του υπεδάφους, όταν το νερό που χρησιμοποιείται επιστρέψει από τα έγκατα της γης. Η ίδια δε η τεχνική της θραύσης του υπεδάφους είναι ήδη γνωστό ότι προκαλεί σεισμούς…
Παράλληλα, όπως επισημαίνουν οι επιστήμονες, κατά τη διαδικασία εξόρυξης εκπέμπονται μεγάλες ποσότητες μεθανίου, που αποτελεί ένα από τα πλέον «ισχυρά» αέρια του θερμοκηπίου, κάτι που το κάνει όχι απλώς χειρότερο από το «συμβατικό» φυσικό αέριο, αλλά και κατά πάσα πιθανότητα χειρότερο και από τον άνθρακα.
Στις ΗΠΑ, όπου εκτιμάται ότι κάθε μήνα προσθέτουν στο ενεργειακό τους ισοζύγιο 120 με 150 γεωτρήσεις φράκινγκ, με αποτέλεσμα να έχουν ξεπεράσει τη Ρωσία σε παραγωγή φυσικού αερίου, το κίνημα αντι-φράκινγκ συνεχώς μεγαλώνει, αφού οι επιπτώσεις τής επικίνδυνης μεθόδου εξόρυξης έχουν φτάσει μέσα στα σπίτια των πολιτών.
Χιλιάδες κάτοικοι που βρίσκονται κοντά σε γεωτρήσεις είδαν τις βρύσες των σπιτιών τους να παίρνουν φωτιά εξαιτίας του μεθανίου που έχει περάσει στο πόσιμο νερό!  L1

Τραπεζική διακυβέρνηση: Η Νέα Τάξη, το «Μεγάλο Κόλπο» και η «Τελική Λύση»

του Φωτη Αργυριου

Πριν δυο χρόνια, στην απαρχή της βαθιάς κρίσης, μιλώντας με ένα υψηλόβαθμο στέλεχος Γαλλικής Τράπεζας που δραστηριοποιείται στη χώρα μας, τον ρώτησα το εξής απλό:
«Τώρα που ο κόσμος δυσκολεύεται να υποστηρίξει τα δάνεια του, τι σκέφτεστε να κάνετε; Μήπως αρχίσετε να κάνετε κατασχέσεις ακινήτων που είναι υποθηκευμένα;»

Η απάντηση του ήταν ξεκάθαρη:

«Αν χωρίς ρευστότητα οι Τράπεζες προχωρούσαν σε κατασχέσεις ακινήτων θα σήμανε την κατάρρευση της Τραπεζικής αγοράς. Δεν μπορεί μια Τράπεζα να πάρει ακίνητα αν δεν έχει ρευστό. Θα ήταν καταστροφικό και ούτε που το σκεφτόμαστε».

Σήμερα, με την αναχρηματοδότηση των Τραπεζών να προχωρά κανονικά μέσα από τα μνημόνια και τους πολίτες της χώρας να εξαθλιώνονται για να εξασφαλιστεί αυτή, οι Τράπεζες επανακάμπτουν και αποκτούν την πολυπόθητη ρευστότητα.

Μέχρι και πρότινος, οι Τράπεζες παρακαλούσαν τους δανειολήπτες να προσέρχονται στα οικεία καταστήματα για να κάνουν διακανονισμούς καταβάλλοντας μικροποσά, προκειμένου να εμφανίζουν κίνηση οι καρτέλες τους. Και όλοι χαρήκαμε, γιατί θεωρήσαμε ότι γλυτώσαμε τα χειρότερα.

Αμέσως μετά τις εκλογές και τον σχηματισμό της κυβέρνησης συνασπισμού Ν.Δ. – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, οι δανειολήπτες αισθάνθηκαν έναν διαφορετικό άνεμο να φυσά απ την πλευρά των Τραπεζών. Τα τηλεφωνήματα δεν ήταν πλέον από εισπρακτικές εταιρείες μόνο αλλά και από δικηγορικά γραφεία.
Οι δικηγόροι των Τραπεζών εξηγούν στους δανειολήπτες ότι αν δεν ανταποκριθούν στις δανειακές τους συμβατικές υποχρεώσεις, οι Τράπεζες θα αναγκαστούν να καταγγείλουν τις δανειακές συμβάσεις πετυχαίνοντας δικαστικά να κάνουν το συνολικό ποσό ΑΜΕΣΑ ΑΠΑΙΤΗΤΟ!
Πολλοί δανειολήπτες που δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους έλαβαν στην πορεία και έγγραφα εξώδικα, με τα οποία ενημερώνονταν από τις Τράπεζες για τον άμεσο κίνδυνο να καταπέσει η δανειακή τους σύμβαση.

Σε όλο αυτό το διάστημα, η κυβέρνηση μιλάει για την ανάγκη εκταμίευσης της «δόσης» για να σωθεί η χώρα στη ζώνη του ευρώ! Και όπως όλοι γνωρίζουμε, σχεδιάζει μέτρα που θα οδηγήσουν με μαθηματική ακρίβεια τους πολίτες σε απόλυτη αδυναμία να υποστηρίξουν τις δανειακές τους συμβάσεις με τις Τράπεζες. Γιατί αν σήμερα το μεγαλύτερο ποσοστό πολιτών δεν μπορεί…, φανταστείτε τι θα συμβεί μετά την εφαρμογή των νέων μέτρων.

Και ως του θαύματος ανοίγει η συζήτηση για την κατάργηση του νόμου που απαγορεύει στις Τράπεζες να κατάσχουν την πρώτη και κύρια κατοικία των δανειοληπτών τους!

Οι Τράπεζες επανακάμπτουν αποκτώντας ρευστότητα απ τον ιδρώτα του λαού, γιατί έτσι το σχεδίασαν οι κρατούντες. Και ο υποστηρικτικός τους μηχανισμός των μεγάλων ΜΜΕ που είτε ανήκουν σε Τραπεζίτες είτε διαπλέκονται με αυτούς εξασφαλίζοντας τη βιωσιμότητα τους με δάνεια, με τον ίδιο τρόπο που διαπλέκονται με την εξουσία εξασφαλίζοντας ασυλία στην μη καταβολή των ασφαλιστικών και φορολογικών εισφορών, όχι απλά δεν μιλά για τις δραματικές εξελίξεις και το «μεγάλο κόλπο» που βρίσκεται σε εξέλιξη, αλλά κάνουν ότι είναι δυνατόν να πείσουν τις μάζες ότι δίχως τη δόση η χώρα θα καταστραφεί.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο βέβαια, ότι σε θέσεις κλειδιά των κυβερνήσεων σε αυτή την κρίση βρέθηκαν πρόσωπα που προέρχονται από το Τραπεζικό σύστημα. Αυτοί ξέρουν πώς να υλοποιήσουν το «μεγάλο κόλπο» για να φτάσουμε στην «τελική λύση». Οι πολιτικοί μαθαίνουν και εκπαιδεύονται…

Φτάσαμε λοιπόν στο παρά πέντε.

Το προσεχές έτος θα καταργηθεί η απαγόρευση της κατάσχεσης της πρώτης κατοικίας και θα ξεκινήσει το τσουνάμι της κατάσχεσης περιουσιών που σήμερα αν και επιτρέπονται δεν γίνονται ακόμα για τους λόγους που προανέφερα.

Εύλογα βέβαια αναρωτιέται κανείς: Και τι θα τα κάνουν οι Τράπεζες τα σπίτια (και όχι μόνο); Σε ποιους θα τα πουλήσουν; Ποιος έχει χρήματα να αγοράσει σπίτι σήμερα; Και πόσο λογικό είναι να πετάξουν οι Τράπεζες στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες και χιλιάδες επαγγελματίες (απ τις επιχειρήσεις τους) για να μείνουν όλα αυτά άδεια κι έρημα χωρίς να μπορούν οι Τράπεζες να κερδίσουν ρευστό από αυτά;
Πολύ λογική απορία.

Πριν λίγες μέρες κάποιοι μπορεί να διάβασαν μια είδηση που πέρασε στα ψιλά…
Ο Λάτσης πούλησε την Τράπεζα του (Eurobank) στην Εθνική και αποχώρησε οριστικά απ το Τραπεζικό σύστημα που είναι στις μέρες μας «υψηλού ρίσκου». Και στράφηκε σε επενδύσεις real estate!!!

Σε μια εποχή που δεν κουνιέται φύλλο στην αγορά ακινήτων ο Λάτσης στρέφεται σε αυτήν!
Και τι θα κάνει; Θα κτίζει σπίτια να τα πουλάει στους πολίτες που δεν μπορούν να αποπληρώσουν το δάνειο της πρώτης κατοικίας που ήδη τους βαραίνει;

Μα είναι τρελός αυτός ο Λάτσης;

Το πιο πιθανό λοιπόν, είναι πως ο Λάτσης και άλλοι που ετοιμάζονται να παίξουν δυνατά στο χώρο της αγοράς ακινήτων, ούτε τρελοί είναι ούτε άσχετοι. Μάλλον έξυπνοι είναι και με εξασφαλισμένες πληροφορίες για ότι πρόκειται να συμβεί στο αμέσως προσεχές διάστημα.

Αφού λοιπόν άνοιξε η συζήτηση για να επιτραπεί η κατάσχεση και της πρώτης κατοικίας και με δεδομένο ότι οι δανειολήπτες θα βρεθούν μετά την εφαρμογή ακόμα πιο σκληρών μέτρων σε ακόμα μεγαλύτερη αδυναμία να ανταποκριθούν στις δανειακές τους υποχρεώσεις, οδηγούμαστε στη διαμόρφωση μιας κατάστασης που θα φέρει τις Τράπεζες (πιθανόν και το Δημόσιο έναντι οφειλετών) σε απόλυτα πλεονεκτική θέση.

Κάθε Βορίδης που εμφανίζεται και λέει:
«είμαι υπέρ της κατάσχεσης και της πρώτης κατοικίας», δεν είναι απλά ένας κακός άνθρωπος που δεν λυπάται τους κακόμοιρους μικροϊδιοκτήτες. Είναι ο «λαγός» που τον αμολούν στο ξέφωτο ενός σκοτεινού δάσους για να παίξει συγκεκριμένο παιχνίδι πληρώνοντας το τίμημα που του αναλογεί σε εκείνους που του εξασφάλισαν την πολιτική του ανέλκυση. Τον κάθε «Βορίδη» τον έβαλαν στα σπίτια μας και τον μετέτρεψαν από φιλοχουντικό κατακάθι σε μορφή της σύγχρονης πολιτικής ζωής του τόπου, οι καναλάρχες που όπως περιέγραψα πιο πάνω διατηρούν αρρήκτους δεσμούς με το Τραπεζικό κατεστημένο της χώρας.

Αύριο, η υποτιθέμενη «εθνοσωτήριος κυβέρνηση» θα βγει μπροστά και θα αναγγείλει μέτρα προστασίας των δανειοληπτών που κινδυνεύουν να βρεθούν στο δρόμο, επειδή η κακιά Τρόικα θα έχει πετύχει την κατάργηση του νόμου για την προστασία της πρώτης κατοικίας.

Και θα νομοθετήσουν ένα σύστημα «εγγύησης» της πρώτης κατοικίας στο οποίο θα λαμβάνουν μέρος οι φιλεύσπλαχνες Τράπεζες με κάποιες ακόμα πιο φιλεύσπλαχνες μεγάλες (κι όταν λέω «μεγάλες» εννοώ ΜΕΓΑΛΕΣ!!!) Εταιρείες Real Estate!

Οι Τράπεζες θα καταγγέλλουν τις δανειακές συμβάσεις και θα κάνουν όλο το ανατοκισμένο ποσό άμεσα απαιτητό. Στη συνέχεια και εφόσον θα υπάρχει αδυναμία καταβολής του από τους δανειολήπτες θα τους καλούν για να τους προτείνουν την κατά το νόμο… εναλλακτική λύση για να μην βρεθούν στο δρόμο.

Εκεί θα εμφανίζεται η Εταιρεία (του Λάτση επί παραδείγματι) και θα παριστάνει τον «εγγυητή» του ποσού που απαιτεί η Τράπεζα, έναντι μηνιαίου μισθώματος που θα συμφωνείται για να παραμένει ο δανειολήπτης στο σπίτι του με την ψευδαίσθηση ότι κάποτε μπορεί να επανακτήσει τον τίτλο του υποθηκευμένου του ακινήτου.

Οι τράπεζες (τους) θα εξασφαλίζουν εγγυήσεις για το ποσό και οι εταιρείες αυτές θα κονομάνε τρελά κατέχοντας στο χαρτοφυλάκιο τους χιλιάδες τίτλους ακινήτων που κάποτε ανήκαν στους απλούς μεροκαματιάρηδες πολίτες.

Το ίδιο ακριβώς μοντέλο μπορεί να εφαρμοστεί (και θα εφαρμοστεί) για υποχρεώσεις έναντι της Εφορίας, των Ασφαλιστικών Ταμείων κ.α.

Οι πιο αδύναμοι, που θα αθετούν τους όρους της «εγγύησης» που παρέχει η Εταιρεία θα πετιούνται στο δρόμο ή στην καλύτερη περίπτωση θα υπογράφουν τη δέσμευση του λογαριασμού μισθοδοσίας ή και θα αναγκάζονται να παραχωρήσουν κάποιο χωραφάκι ή οικόπεδο που έχουν κληρονομήσει στο χωριό απ τους γονείς τους.

Στη Νέα Τάξη πραγμάτων, που ευαγγελίζονται οι θιασώτες της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» η ιδιοκτησία θα είναι προνόμιο λίγων και εκλεκτών και η οριακή επιβίωση καθημερινός Γολγοθάς των πολλών και αδύναμων.

Μιλάμε για τον απόλυτο έλεγχο των μαζών, που εξαθλιωμένες θα άγονται και θα φέρονται από κυβερνήσεις που θα φροντίζουν για την «δημοκρατική ομαλότητα» και θα επαίρονται για τις δικλείδες ασφαλείας που βάζουν για να έχουμε ένα πιάτο φαγητό, στοιχειώδη παιδεία (επικίνδυνο πράγμα η παιδεία ενός λαού για εκείνους που θέλουν να τον ελέγχουν) και στοιχειώδη δημόσια υγεία.

Αν όλα τα παραπάνω φαντάζουν ως «σενάρια επιστημονικής φαντασίας», τότε σίγουρα το σύστημα έχει πετύχει τους σκοπούς του και οι ελπίδες να αντιδράσουμε ως κοινωνία είναι απειροελάχιστες.

Νομίζω ότι οι διαφαινόμενες εξελίξεις δίνουν μια απάντηση στην πρεμούρα των κρατούντων να πείσει την κοινή γνώμη ότι η παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη είναι πρωτεύον Εθνικός στόχος.

Και μη χειρότερα…

πηγη: kostasxan.blogspot

Ευθέως με τον Δ. Καζάκη

Δ. Καζάκης: Κλείσε την τηλεόραση! [βίντεο]

Βραβευμένος μετεωρολόγος υποστηρίζει ότι ο τυφώνας Σάντι κατασκευάστηκε και χειραγωγήθηκε από τις Η.Π.Α!

Ένας βραβευμένος μετεωρολόγος ισχυρίζεται σήμερα ότι ο κυκλώνας Sandy δεν ήταν απλό μετεωρολογικό φαινόμενο, αλλά άλλη μια τραγική απόδειξη της γεωμηχανικής χειραγώγησης των φυσικών φαινομένων. Ο βραβευμένος Αμερικανός μετεωρολόγος Scott Stevens, έκανε τις δηλώσεις του, ενώ ακόμα οι Ανατολικές ακτές μετρούν τις πληγές τους από τον κυκλώνα που κατέστρεψε τα πάντα στο διάβα του. O Stevens υποστηρίζει ότι η στρατιωτική τεχνολογία είναι πλέον σε θέση να παράγει και να κατευθύνει κατά βούληση τρομακτικούς τυφώνες, όπως αυτός που έπληξε την Ανατολική Ακτή των ΗΠΑ.

Μάλιστα, όπως αναφέρει ο Examiner, η γεωμηχανική είναι μια  πρακτική που χρησιμοποιείται εδώ και χρόνια. Ο μετεωρολόγος τονίζει ότι με αυτές τις τεχνικές δημιουργήθηκαν εκείνες οι συνθήκες ώστε ο τυφώνας να οδηγηθεί στο  New Jersey. «Αυτό που έχουμε εδώ είναι μια δυνατή μηχανική», δήλωσε στον αέρα ο μετεωρολόγος, για να «προφητεύσει» τη στροφή της κατεύθυνσης του τυφώνα και πάλι προς τις ακτές. Η «προφητεία» ωστόσο έμελλε να αποδειχτεί σωστή: στις ειδήσεις του CBS News το πρωί της Δευτέρας ανακοινώθηκε ότι η διεύθυνση της Sandy είχε αλλάξει, επιστρέφοντας και πάλι προς τις ακτές, με κατεύθυνση το New Jersey.
Ο Stevens  ισχυρίστηκε ότι όλα γίνονται για να ανοίξει η οικονομία του κατασκευαστικού τομέα σε μια περίοδο  οικονομικής δυσπραγίας. «Όλα έχουν να κάνουν με τις επισκευές και την ανοικοδόμηση. Με το ξόδεμα χρημάτων μετά την καταστροφή». Μάλιστα τις δηλώσεις του μετεωρολόγου ακολούθησαν κυβερνητικές εξαγγελίες του Κογκρέσου για τις πληγείσες περιοχές.

Σύμφωνα με αυτές, οι πολιτείες που υπέστησαν καταστροφές (Connecticut, New Jersey, Pennsylvania και Massachusetts) μπορούν άμεσα να χρησιμοποιήσουν άμεσα ομοσπονδιακά κονδύλια για να καθαρίσουν τα συντρίμμια και να περιορίσουν τη ζημιά.

Τα μετεωρολογικά αυτά υπερόπλα χρησιμοποιούνται ήδη από τη δεκαετία του ’60, ως μέσο ανακατανομής του πλούτου: «χρησιμοποιούν τα καιρικά φαινόμενα ως όπλα για να δημιουργήσουν ακραίες καταστάσεις, τις οποίες εκμεταλλεύεται η παγκόσμια κυβέρνηση, αυτή η κυβέρνηση στην οποία πληρώνουμε τους ρύπους μας» καταλήγει ο Stevens.

Ποιος είναι ο Scott Stevens
Είναι βραβευμένος μετεωρολόγος και έχει εργαστεί για χρόνια σε τηλεοπτικά μετεωρολογικά δελτία όπως αυτό του KPVI News Channel 6 στο Pocatello της πολιτείας του Idaho. Πριν από 10 χρόνια ωστόσο άρχισε να μελετάει τις κλιματικές αλλαγές και τις τροποποιήσεις του καιρού στο ερευνητικό πλαίσιο του Tom Bearden, πυρηνικού επιστήμονα που έχει ισχυριστεί ότι ο καιρός ελέγχεται και χειραγωγείται πλέον αποφασιστικά από τον άνθρωπο.

Επιστολή Διαμαρτυρίας Κατοίκων Αττικής για τους Αεροψεκασμούς «Chemtrails»

Με το παρόν έγγραφο, το οποίο και υπογράφουμε στις επισυναπτόμενες σελίδες, σας γνωστοποιούμε τα κάτωθι:

Διαμαρτυρόμαστε για τα εξής:

1) Για τους συνεχιζόμενους αεροψεκασμούς που συμβαίνουν συστηματικά πάνω από τον Ελληνικό ουρανό τα τελευταία χρόνια. Ειδικότερα εδώ και δύο εβδομάδες στην Αττική και ένα μήνα σε ολόκληρη την Ελληνική επικράτεια, αεροπλάνα επιχειρούν ανελέητα χωρίς σταματημό αφήνοντας χημικές ουρές που “απλώνουν” στον ουρανό, σχηματίζουν τεχνητά σύννεφα τα οποία καταλήγουν κάποια στιγμή στο έδαφος με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον ανθρώπινο οργανισμό αλλά και για το περιβάλλον. Τα αεροπλάνα αυτά, είτε πολιτικά είτε χωρίς διακριτικά “κόβουν βόλτες” πάνω από την πρωτεύουσα και τις υπόλοιπες πυκνοκατοικημένες περιοχές της Ελλάδας, χωρίς κανένας να μπορεί να δώσει με σαφήνεια στοιχεία των πτήσεων.

2) Για τις ψευδείς δηλώσεις της Πολεμικής Αεροπορίας, της Υπηρεσίας της Πολιτικής Αεροπορίας αλλά και όλων των εμπλεκόμενων φορέων που μοναδικό στόχο έχουν την απαξίωση του παγκόσμιου αυτού φαινομένου και τον αποπροσανατολισμό των πολιτών. Το φαινόμενο των αεροψεκασμών είναι μια γιγαντιαία παγκόσμια επιχείρηση τροποποίησης αλλά και οπλοποίησης του καιρού, χωρίς να λαμβάνεται καθόλου υπ’όψη ούτε ο ανθρώπινος παράγοντας αλλά ούτε και ο ίδιος ο πλανήτης.

 

Ζητάμε:

1) Την πλήρη, ειλικρινή και υπεύθυνη ενημέρωση για το παγκόσμιο θέμα των αεροψεκασμών. Οι Έλληνες πολίτες και κατ’επέκταση όλοι οι λαοί του κόσμου έχουν κάθε δικαίωμα να γνωρίζουν Τι, Πώς, Γιατί και από Ποιούς υλοποιείται αυτό το πρόγραμμα και τι επιπτώσεις έχει στην υγεία μας. Τυχόν επανάληψη των μέχρι πρότινος φαιδρών επεξηγήσεων του φαινομένου (ότι στον ουρανό “βλέπουμε παγάκια” και ότι “είναι αποτέλεσμα υγρασίας”) θεωρείται εκ των προτέρων ότι είναι συνέχιση της συγκάλυψης και βάναυση υποτίμηση της νοημοσύνης μας, της λογικής και των βασικών νόμων της φυσικής.

2) Την προστασία των ζωών μας από όλες τις Υγειονομικές αρχές του κράτους. Οι αναλύσεις βρόχινου νερού, τροφίμων και αίματος των ανθρώπων σε διάφορα μέρη του κόσμου, είναι σοκαριστικές.

3) Την μελλοντική προστασία από την Πολεμική Αεροπορία. ώστε να νοιώθουμε και να είμαστε σίγουροι ότι είναι προστάτης του Ελληνικού εναερίου χώρου από πάσα κακόβουλη ενέργεια που σκοπό έχει να πλήξει τους πολίτες της χώρας, είτε άμεσα είτε έμμεσα.

Οι υπογράφοντες: